Vandaag vroeg ik me af waarom de wolken huilden. Zij kunnen immers toch nog zien dat de zon sowieso altijd schijnt?
Waarom is het dan soms zo moeilijk om zelf dit simpele feit ook in te zien? Hoe donker het ook is, het wordt altijd wel weer licht. Hoe vaak heb ik dat nu al niet aan den lijve ondervonden? En ja, natuurlijk hou ik het mezelf iedere keer weer voor.
Maar soms.. soms kan je je alleen maar afvragen waarom de wolken huilen en zie je die stralen achter de wolken echt even niet meer. Gelukkig op het meeste nodige moment krijg je uit de meest onverwachte hoek dan ineens iets te horen. Vandaag ook weer. Een hele simpele opmerking van iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. En die persoon, die gaf me het grootste compliment die je je maar kan wensen.
Ik had iemand geïnspireerd.
Snappen en begrijpen doe ik het nog steeds niet, maar weet wel dat ik het er even heel erg warm van kreeg. En ja, traantjes in de ogen. Maar deze keer van warme, blijde en onverwachte gevoelens. Welke ik achteraf juist zo heel erg hard nodig had.
Dank je wel. Je weet wie je bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten