Loslaten

Blijkbaar is loslaten inderdaad beter dan vasthouden. Of zou ik in dit geval moeten zeggen vastklampen?


Dit behoeft enige uitleg.
Mijn relatie is nogal typisch ontstaan en nog vreemder voortgezet. De situatie is zeg maar verre van ideaal. Daardoor had ik moeite om Vriendje los te laten met bepaalde dingen. Wilde ik zoveel mogelijk door hem betrokken worden in zijn leven.
Op zich heel logisch die reactie, maar ik wil niet teveel uitweiden over de situatie. Geloof me, ik was niet claimerig of bezitterig, het was een logisch gevolg.

Vriendje heeft een vriendengroepje die mij niet zo zien zitten. Ik ben te boers, simpel, dom, arm en heb niet het juiste netwerk. Tenminste zo komt het over op mij (aannames, foei toch).
Dus als Vriendje een afspraak had met die groep, had ik daar best moeite mee. Ook omdat ik bepaalde dingen qua "lol hebben" zoals zij dat noemen, ken en daar niet geheel achter sta. Dat resulteerde dus in rot avonden en nachten voor mij. Nachten met erg vreemde reëele dromen. En die dromen kloppen nog wel eens.
Even tussendoor: Vriendje was wel steeds te vertrouwen hoor, geen vreemde dingen ofzo.

Vanavond is dus weer zo'n avond. Rondje Amsterdam. Met die groep. En ja, ik ben thuis. Afspraak op de avond dat Vriendje normaal langskomt, we zien elkaar meestal zo'n 1,5 dag per week. Dus ik vind de tijd die we hebben erg kostbaar, maar soms loopt het nu eenmaal zo.
Het rare is dat ik deze keer zelf heb aangegeven dat hij contact moest zoeken. En ook meteen zei dat hij moest gaan. En ja, ik meende het ook nog. (Stiekem was ik wel verbaasd over mezelf).
En natuurlijk, had me een gezelligere avond kunnen voorstellen. Maar ben oprecht blij voor hem.

Blijkbaar kan ik hem dus "loslaten". Maar niet alleen hem, maar ook bepaalde situaties naast me neer leggen. En dat geeft een goed gevoel. Een beetje een "ik ben eindelijk volwassen"-gevoel.
Nu moet ik  toegeven dat ik ook wel weer zo eigenwijs ben om te denken dat mijn visie op het leven (vergeleken met die vriendengroep) echter en eerlijker is en dat ik daardoor meer aan het werkelijke leven hecht. Of dat het leven/contacten meer waarde en diepgang heeft voor mij. En ja, ik generaliseer ook nog wel eens.

Maar toch. Het geeft een goed gevoel.

Terwijl ik dit al van de hak op de tak springend onder woorden probeer te brengen, bedenk ik me ineens iets heel anders.

Loslaten is goed. Degene die echt van je houdt komt immers weer terug.

Alleen... wanneer kan je loslaten? Omdat je genoeg om de ander geeft? Omdat je die persoon genoeg vertrouwd? Omdat je de ander niet wilt belemmeren?
Of kan je loslaten omdat je jezelf aan het losmaken bent van de ander? Als het laatste het geval is, moet je toch nog eens heel diep nadenken over de relatie...