Na zo ongeveer een half jaar wordt het wel weer eens tijd om een update te maken lijkt me. Nou ja, dit werd mij af en toe gewoon verzocht. Dus dan moet je daar een keer gehoor aan geven.


Tja, waarmee te beginnen. Waarover het te hebben. Werk? Privé? Sex? Geld? 



Hmm-mm.. dat laatste gaat me iets te ver en daar ik niet sportief bezig ben (de hakken en het gezweet, weten jullie nog?) hoef ik het ook niet over sex te hebben.


Dan maar werk. Nog steeds naar mijn zin. Druk. WFT PE punten behaald. Opleiding voor een stapje hoger gedaan. Ook gehaald en daar nu mee bezig om daar een draai in te krijgen. Erg leuk, ook erg lastig af en toe. In elk geval ben ik nu wel bijna iedere dag moe als ik thuis kom. Lekker moe. Collega's worden ook steeds leuker, of het contact wordt steeds beter, dat kan natuurlijk ook.


Zou zo niet meer weten wat er nog meer over te zeggen valt. Dus volgende onderwerp maar. Privé. 
Pffff... alsof mijn privé-leven zo enerverend is dat er alinea's mee vol te schrijven zijn. Op zich natuurlijk ook een uitdaging om voor elkaar te krijgen. 'k Ga gewoon voor 2 alinea's laten we eens zien of dat lukt. 


De relatie is nog steeds hetzelfde. Er zijn wel kleine veranderingen en stapjes vooruit. Zie steeds meer van zijn privé (niet letterlijk, meer "hoor") en word er door hem steeds meer bij betrokken. Zijn oudste dochter is ook een weekje wezen logeren, was voor mij best wel even wennen en zwaar om eerlijk te zijn. Overdag werken en bij thuiskomst is er iemand aanwezig, dus al was ze lief en niet veeleisend, toch geen rust.
Ja, op het toilet. Oh, nee daar ook niet want met de deur dicht gaan Geer & Goor wel krabbelen en miauwen. Volgend weekend komt zijn oudste zoon een nachtje logeren, heb daar erg veel zin in. Ondertussen ook een broer en zus van vriendje ontmoet, en ook dat verliep positief. Mijn familie accepteert vriendje ondertussen ook, hebben nog wel moeite met de situatie maar ook dat gaat steeds beter. 


Vorige week ben ik trouwens voor de tweede keer tante geworden van een nichtje. Mijn broer is weer trotse papa geworden. Alles was goed gegaan gelukkig en ze is een geweldig klein popje (44 centimetertjes met alles erop en eraan). 
Haar geboorte was voor mij best moeilijk. Ben er heel erg blij mee, laat daar geen twijfel over zijn, maar emotioneel maakte het wel weer van alles los. Laten we het maar rammelende eierstokken noemen. Het feit dat ik jarenlang een kindje wilde krijgen en daar ook via ziekenhuizen mee bezig ben geweest en het niet mocht lukken kwam allemaal weer boven. De vervelende side-effecten van die behandelingen heb ik echter mogen houden. Dan de wetenschap dat een zwangerschap momenteel nu wel weer mogelijk is, maar het er waarschijnlijk niet meer in zal zitten. Da's best wel, nou ja niet leuk. Het zet je ook aan het denken. Allerlei scenario's, mogelijkheden en keuzes schieten er door je hoofd. Kortom: het acceptatie-proces is weer even geheel terug bij af.


Momenteel privé gewoon weer lekker sociaal bezig, afspraken met vrienden, naar de musical,  uit eten, naar een optreden. Dat soort dingen. De zomer is ook alweer redelijk volgeboekt met leuke dingen. En dan is het september en heb ik 3 weken vakantie. Héérlijk! Kan niet wachten, maar ja zal wel moeten. De eerste 2 weken gewoon thuis, halve familie aflopen omdat mijn familie graag hun geboortes in september plannen, dozen die mee zijn verhuisd uitzoeken en spullen weggooien. En dan de laatste week een midweekje met vriendje weg. Gewoon simpel naar Zuid-Limburg. Niets spectaculairs dus, maar voor ons best bijzonder. De eerste vakantie samen. Voor vriendje de eerste vakantie weer in jaren. Dus ja, best wel spannend.


Oja, moet wat bekennen. 
Dat internet hè? Je weet wel, achter een pc of laptop zitten en met vrienden en zogenaamde vrienden in de weer zijn, uren achter elkaar domme dingen bekijken of simpele spelletjes doen... Klinkt dat bekend? Mij wel, heb het namelijk heel lang heel veel gedaan. En had het ook echt nodig om te overleven. Ja, die surrogaat wereld was een strohalm voor me geworden, ik was eigenlijk verslaafd. Verslaafd aan het kunnen vluchten uit de werkelijkheid en het kunnen doen alsof er niets aan de hand is. 
En weet je wat? heb er geen behoefte meer aan. Taal er niet naar. Soms denk ik goh, zou eigenlijk er weer even achter moeten om wat te bekijken of wat van me te laten horen en dan... voel ik gewoon een grote aversie er tegen. En negeer ik dat beeldscherm en die lokroep. Ben tegenwoordig liever in de echte wereld aanwezig. al is het misschien vaak alleen, al voel ik me wel eens niet vrolijk, dan nog zit ik liever op de bank. Boekje lezen, tv kijken, telefoneren, huishoudelijke dingen doen (helaas moet dat zo af en toe ook gebeuren), workshop, cursus of fröbelen. 
En weet je wat? Soms voel ik me dan inderdaad verdrietig, zielig, sip, eenzaam, verveeld, boos, vrolijk, onnozel of wat dan ook, maar voel me dan wel ècht! 


In plaats van het leven te ondergaan, het leven me te laten overkomen, leef ik het leven weer, beleef ik de dalen en toppen weer. 
Ja, ik kan eindelijk zeggen dat na jaren ik weer deel uitmaak van het (echte) leven!


Het lijkt erop dat die 2 alinea's ruimschoots overschreven zijn, arme jullie...